Dojrzeć do małżeństwa

[Agata85]

Dojrzałość do małżeństwa jest bardzo indywidualną kwestią. Dla mnie to gotowość bycia z kimś do końca, pomimo wszelkich przeciwności losu..
Powiem szczerze, że ze smutkiem czytam, że dla niektórych dziewczyn ślub to tylko papierek, formalność itp. Naprawdę szkoda.
U mnie ślub zmienił wszystko. Wspólne mieszkanie, wspólna codzienność, wspólna radość z każdego dnia.
Dla mnie małżeństwo to cud codziennego odkrywania siebie.

[kasiulek215]

Katorii nasza historia jest bardzo podobna do Waszej ponad 7 lat związku, pierwsze 3 lata na odległość (150km), od ponad 2 mieszkamy razem. Dla mnie takimi dwoma momentami przełomowymi było to jak wreszcie spotkaliśmy się w jednym mieście a potem jak zamieszkaliśmy razem. Faktycznie, wtedy poznałam go z innej strony i przekonałam się, że miłość i związek to nie tylko "wyjadanie sobie z dziubków" jak to sprytnie ujęła Fantazja, tylko, że oboje mamy swoje wady, przyzwyczajenia itd. Tak sobie myślę, że dojrzały związek zaczyna się w chwili, w której przekonujemy się, że nasz partner nie jest idealny i uczymy się to akceptować.
A jeśli chodzi o to co piszecie na temat ślubu... Ja mieszkam z moim A, tak jak pisałam wyżej, już od kilku lat, a mimo to uważam, że ślub zmieni bardzo dużo. Dla mnie to nie jest tylko papier, dla mnie to jest deklaracja, wypowiedziana publicznie i pobłogosławiona przez Boga. Wydaje mi się, że chociaż od dawna wiedziałam, że zawsze już będziemy razem, to taka deklaracja jest mi potrzebna, takie ogłoszenie naszej decyzji światu. Tak przyziemnie - zmieni się status naszego związku i jego "społeczna ranga" a duchowo, wydaje mi się, że wzrośnie poczucie bezpieczeństwa, będę czuła, że od teraz On jest moją rodziną (już teraz tak czuję, ale po ślubie to będzie oficjalnie). No i też odpowiedzialność za drugiego człowieka będzie większa. Niby w nieoficjalnym związku też można czuć się bezpiecznie, też się dba o drugiego człowieka, też można czuć, że on jest częścią ciebie, ale jednak ślub to takie domknięcie, taka kropka nad i.
_________________

[elizusiek]

[agattt]

[arsandra]

[Dzwoneczek]

[Fantazja]

Agatko i Kasiulek - podpisuję się pod Waszymi wypowiedziami - bardzo ładnie i mądrze to wszystko ujęłyście. Duchowy aspekt ślubu jest, a przynajmniej powinien być najważniejszy i nie możemy dać mu zaginąć w ferworze tych wszystkich weselnych przygotowań.
_________________

[Katorii]

Arsandra ale mnie ucieszył Twój wpis już powoli zaczynałam wierzyć ludziom że tylko my takie (sorry za określenie ale to się odnosi do nas) dziwadła jesteśmy że tyle lat razem i żadnego weselicha
Fantazja życzę Wam i wszystkim świeżo poślubionym którzy dopiero zaczynają wspólnie mieszkać wszystkiego dobrego trzeba wierzyć że będzie dobrze ale ja osobiście wszystkim radziłabym zamieszkać ze sobą wcześniej bo wtedy naprawdę objawia się nasze prawdziwe "ja".
A bycie razem na odległość jest straszne... przeżyliśmy 3 takie przymusowe dłuższe (kilkumiesięczne) rozłąki i nikomu tego nie życzę

[arsandra]

znam to....z jednej strony "wy to jak stare małżeństwo jesteście", a drugiej...jesteśmy nadal bardzo młodzi (ech:P) i "przecież to nie nasza wina, że tak wcześnie się poznaliśmy." )) najważniejsze, że razem:) i też się zgadzam z Wami dziewczyny, bo dla u mnie i zaręczyny i ślub to nie tylko "dla papierka" czy ze względu dla innych..dla mnie to deklaracja między nami, to kolejny etap, który bardzo dużo zmienia, nie tylko na zewnątrz, bo pieścionek, bo obrączka, ale w naszej psychice i świadomości...
_________________

[Agata85]

Fantazja życzę Wam i wszystkim świeżo poślubionym którzy dopiero zaczynają wspólnie mieszkać wszystkiego dobrego trzeba wierzyć że będzie dobrze ale ja osobiście wszystkim radziłabym zamieszkać ze sobą wcześniej bo wtedy naprawdę objawia się nasze prawdziwe "ja".

Katorii, ja zamieszkałam ze swoim Mężem z dniem ślubu i może moje poglądy pochodzą z epoki kamienia łupanego, ale jeśli jeszcze raz miałabym wybierać, podjęłabym taką samą decyzję. I mimo, że w narzeczeństwie trudne jest życie na odległość, towarzyszyła mi ciągła tęsknota i chęć bliskości z ukochanym - po ślubie ta nieustanna obecność już Męża była dla czymś niezwykłym, naszym świętem, czym cieszę się codziennie.
I żadne "czarne" strony charakteru również się nie ujawniły