Kiedy ustalić datę ślubu?

[straszna_dama]

Liziii, odwrócę przysłowiowego kota ogonem - nie wiem jakie są Twoje doświadczenia, ale dla mnie nie każde oświadczyny to krok do ślubu (nie wszystkie są zaplanowane wcześniej, nie każdy rozmawia na ten temat). Czy my nie mamy prawa nie być pewne tego wyboru? Musimy się bezwzględnie zgadzać? A jeśli się zgodzimy, nie możemy zerwać tych zaręczyn? Co w sytuacji, kiedy nas facet zaczyna zdradzać? Przecież takie rzeczy się zdarzają...
Z innej beczki - mam znajomego, który oświadczył się ponad dwa lata temu. Ślub miał być w zeszłym roku, w tym, może będzie w przyszłym. Niby wszystko dobrze, ale coś tam uwiera i nie jest do końca przekonany, czy chce małżeństwa. Każdy to przeżywa na swój sposób i choćbyśmy się dały pokroić w plasterki nie znajdziemy idealnej recepty na wzorcowe narzeczeństwo i małżeństwo.
_________________

[deina]

U nas to szło tak jakoś naturalnie, etapami. W kwietniu oficjalne zaręczyny i miłe napawanie się stanem narzeczeńskim. W lipcu oficjalne zapoznanie rodziców i wstępne rozmowy o ślubie. Dopiero w okolicach jesieni padł realny termin na wrzesień, ale faktyczne przygotowania zaczęliśmy już w Nowym Roku. Oświadczyny to deklaracja, ale - jak dla mnie - nie oznacza to automatycznie, że następnego dnia musimy zacząć poszukiwania sali, "bo tak". Czasami trzeba wcześniej coś dopiąć, coś zakończyć. Trudny etap w pracy, wymagający zaangażowania projekt, pracę dyplomową... a czasami wszystko dzieje się naturalnie i już. Nie ma reguły, nie ma nacisków. Tak myślę.
_________________
And you who seek to know Me, know that the seeking and yearning will avail you not, unless you know the mystery: for if that which you seek, you find not within yourself, you will never find it without.

[ruda87]

[Liziii]

[straszna_dama]

Odniosłam wrażenie, że odbiegliśmy od tematu mademoiselle, a zaczęły się ogólne dywagacje, stąd moje wtrącenie.

W każdym bądź razie i drogiej mademoiselle i każdej przyszłej pannie młodej (panu młodemu oczywiście też) polecam szczerą rozmowę. Wiem, nie jest to łatwe, ale jest najlepszą metodą na rozwiązanie problemów.
_________________

[Smużka]

Ja się w sumie zgadzam z Lizii.
Dla mnie zaręczyny to krok do zawarcia małżeństwa.
Trochę jak kupno wyprawki przed przywiezieniem szczeniaka do domu.

U nas to było tak, że o ślubie mówiło się od samego początku związku (1,5 roku jesteśmy razem). W. mówił, że jak zajdę w ciążę (zdecydowaliśmy się na seks przed ślubem, więc ciążę zawsze nalezy brać pod uwagę), to się ze mną ożeni. Ja fukałam, że takiej łaski nie chcę i nie wyjdę za niego!
Po roku już czułam, że stoję w miejscu, że jestem pewna i tylko czekam aż W. się zdecyduje na dalszy krok. Przestało mi się podobać, że mieszkamy na kocią łapę i mówiłam o tym otwarcie.
Nawet doszło do tego, że powiedziałam, że daję mu pół roku, bo nie potrafie znieść tego zawieszenia. Po pół roku on sie wyprowadza. Ja nadal będę czekać, bo wiem, że to Mój Jedyny, z którym chcę się zestarzeć... ale czekam sama i on sam dojrzewa.
Tak się umówiliśmy. W. śmiał się, że mu zupełnie nie ufam.
Oświadczył się po 4 miesiącach od tamtej rozmowy.
Datę wyznaczyliśmy następnego dnia (w sumie to mieliśmy już wcześniej wybrany przedział czasowy, w którym będziemy wybierać datę).
Tydzień później zapoznaliśmy rodziców i obejrzeliśmy pierwsze 2 sale.

Nie wyobrażam sobie zaręczyn tylko jako wyższej formy związku.
A takie sytuacje znam. Para mieszkała ze sobą kilka lat, dziewczyna chciała deklaracji - to facet kupił pierścionek. Ślubu nie planowali, chcieli tylko być zaręczeni, bo po tylu latach to trochę już wypada. Przetrwali w stanie narzeczeństwa 3 lata, a potem się rozstali.
_________________
Ślub cywilny

Ślub kościelny

[Juliette]

Tutaj zgadzam się z Liziii i Rudą.
Dla mnie jeżeli mężczyzna pyta "czy chcesz zostać moją żoną?", to oznacza "ja chcę zostać Twoim mężem, weźmy ślub", a nie "głupio po tylu latach być tylko dziewczyną i chłopakiem, ale na bycie mężem i żona jest jeszcze za wcześnie". Nie rozumiem po co się oświadczać i te oświadczyny przyjmować, jeżeli ewentualny ślub jest tylko melodią bliżej nieokreślonej przyszłość. Oczywiście wyłączając powody od nas niezależne, jak na przykład problemy finansowe, które zmuszają do odłożenia ślubu w czasie. Czasami mam wrażenie, że niektóre pary zaręczają się, bo tak wypada po jakimś czasie. Oczywiście zaręczyny można zerwać, ale chyba o zbytniej dojrzałości nie świadczyłoby podejście: "przyjmę te zaręczyny, choć na razie nie jestem gotowa na ślub, bo przecież zawsze można je zerwać"

Ale to wszystko oczywiście abstrahując od sytuacji Mademoiselle
_________________

[metka]

z Waszej dyskusji wyszło, że nie powinnam była się zaręczać, że zrobiliśmy bardzo głupio z moim Połówkiem, a ja byłam/jestem(?) niedojrzała. Nawet nie chce mi się tego komentować.

Nie będę tu opisywać i tłumaczyć Wam okoliczności naszych zaręczyn, co do nich doprowadziło itd., bo to nie miejsce na to. Pamiętajcie jednak, że nie wszystko w życiu jest czarne albo białe. Zaręczyny owszem, równają się ślubowi i do niego prowadzą, ale proszę, postarajcie się też przyjąć argument, że nie zawsze jest to od razu/natychmiast/już. To jest sprawa indywidualna i każdy ustala sobie dzień ślubu wg. własnego uznania.

Jak widać, mamy się wspaniale, jestem diabelnie szczęśliwa i ślub już w przyszłym roku. Można tak? Można i świat się nie skończył, a ja teraz mam zdecydowanie więcej przyjemności z tych przygotowań, niż być może miałabym te 3 lata wcześniej

Mademoiselle zaręczyła się całkiem niedawno i już panuje tu gorączkowa atmosfera, bo jak to tak może być, że pierścionek jest, a data nie ustalona albo sala nie jest jeszcze szukana. Proponuję wrzucić na luz, pozwolić im ze sobą się dogadać, porozumieć i wyjaśnić pewne sprawy z tym związane, a później szukać ewentualnego rozwiązania lub jej doradzić
_________________

[Smużka]

metko,

Nie wiem, jak reszta, ale ja pisałam o sobie, o swoich odczuciach i o tym, czym są zaręczyny dla mnie, a czym dla mnie nie są.
Pisałam też, że czegoś nie rozumiem.
Co absolutnie nie oznacza, że uważam, że cos jest złe, że nie ma racji bytu, że się nie uda!
Po porostu ja mam inne spojrzenie na tą sprawę, tylko tyle.
Tak jak nie wyobrażam sobie swojego pójścia do ślubu w welonie - Nie jestem dziewicą i welon jest dla mnie nie do przyjęcia. Ale to tylko mój punkt widzenia, dotyczący mnie i moich przekonań. Nic mi do tego, że ktoś się zaręcza i nie planuje ślubu, lub mając nieślubne dzieci zakłada welon do kościoła. Nie moja sprawa. Mi nie przeszkadza, tylko ja bym tak nie zrobiła, A że czasem nie bardzo coś rozumiem nie równa się z tym, że nie rozumiejąc nie umiem uszanować.
_________________
Ślub cywilny

Ślub kościelny

[ruda87]