Internetowe znajomości

[eliza]

[Patka]

He hehe. Ja poznałam mojego na sympatia.pl

Zaczęło się wszystko od "oczka". On był na wymianie studenckiej w Danii. Parą jesteśmy od 24.11.2005, zaręczyny były 27.12.2005, małżeństwem jesteśmy od 25.12.2009.


Przez przypadek poprzez nudę w domu poznałam mojego męża. Ile ja dziś zawdzięczam internetowi. I pomyśleć, że gdyby nie net , deszcz i chandra tamtego dnia, nigdy bym go nie poznała
_________________

[Annoula]

Internet ma jednak swoje zalety:-) Moja przyjaciółka również poznała narzeczonego przez czat 2 lata temu, w przyszłym roku zamierzają się pobrać.
_________________

[dooomaaa]

Ja swojego P. poznałam przez gg. Któregoś razu odezwałam się do przypadkowo znalezionego chłopaka. (nikogo wtedy nie szukałam, napisałam tak po prostu żeby z kimś pogadać). Okazało się, że mieszkamy zaledwie jakieś 10 min autobusem od siebie. No i, że nasze mamuśki razem pracują. Od pierwszej rozmowy na gg do pierwszego spotkania w realu minęły 3 miesiące.. Teraz jesteśmy nierozłączni Razem od ponad 3,5 roku, zaręczeni prawie rok, ślub prawdopodobnie wrzesień-październik
_________________

[agrafka]

GG Była wówczas taka moda - jak się ktoś nudził, wyszukiwał w katalogu pierwszej dostepnej osoby w podobnym wieku i z tej samej miejscowości. Tak zrobił mój mężczyzna i trafił na mnie. Fajnie nam się rozmawiało, mieliśmy podobne poczucie humoru i tych samych nauczycieli w liceum. Rozmawialiśmy rzadko ale jak już to dłuuugo. Nigdy nie przesłaliśmy sobie zdjęć.

I tak minęły jakieś 3 lata.

Pewnego zimowego wieczoru w okresie świątecznym strasznie się nudziłam przed komputerem więc zapodałam luźne zapytanie w opisie GG "Kto ma ochotę wyjść na piwko?" Zaprononował się mój wirtualny kolega. Pomyślałam sobie: "Znamy się już parę lat, pewnie często mijamy na chodniku a nawet nie wiem jak wygląda". Poszłam. Bawiliśmy się znakomicie we własnym towarzystwie, najpierw przy piwku a potem na długim spacerze. I za dwa dni na następnym spacerze. I jeszcze kolejnym. I skończył się okres świąteczny.

I tak minęło pół roku.

Pochłonął mnie ostatni semestr studiów. Zaliczenia, wiele prac do drukowania. Pisząc kolejną zapodałam znów zapytanie w opisie: "Kto mi udostępni kawałek drukarki?" Odpowiedział mój wirtualny - niewirtualny kolega: "Ja. Pod warunkiem, że pojedziesz dziś ze mną nad morze." Pojechalismy następnego dnia. Spotykaliśmy się już często, dużo esemesowaliśmy.

Minęły 2 miesiące. Nadszedł finał festiwalu sztucznych ogni w Ustce. A my kilka kilometrów z naszego obozowiska szliśmy piechotą. W deszczu, okryci moim swetrem. Czekając o 23 na pokaz, biegaliśmy po wodzie przy plaży. Przemoczona od deszczu zaczęłam dygotać a wtedy M. mnie objął. I cały świat przestał się liczyć. I tak jest do dziś.

Koniec.
_________________


http://wiesz-wiecej.pl/wesele.html

[ewqa04]

Piękne

[straszna_dama]

Przyznam szczerze Agrafko, że przeczytałam jednym tchem. Lubię takie opowieści i zdolności pisarskie Z niecierpliwością czekam na więcej.
_________________

[Coni]

[Smużka]

Ja miałam gorszy okres w życiu.
Zarejestrowałam się na pewnym forum.
W wątku powitalnym jako pierwszy odezwał się pewien chłopak.
W innym miejscu narzekałam na swoją wieczną samotność. On napisał, że pewnie wspaniała ze mnie dziewczyna i już niedługo, być może bardzo ni9edługo poznam swojego mężczyznę, który będzie za mną szalał i nie da się odtrącić w żaden sposób.
Któregoś dnia zagaduje mnie ktoś na gg. Przedstawia się imieniem i mówi, że ma mój numer z forum.
Od tamtej chwili rozmawialiśmy przez pół roku - częściej lub rzadziej..
Początkowo nie interesowało mnie jaki nick na forum ma mój wirtualny kolega. Później głupio było zapytać i tak kombinowałam, jak by tu się domyślić... Po jakiś 4-5 miesiącach napisał coś, co mnie naprowadziło i zdałam sobie sprawę, że rozmawiam z osobą, która jako pierwsza mnie przywitała na forum. Uważniej czytałam jego posty, które strasznie mi imponowały - wiedzą, mądrością, spokojem...
Wiedziałam, że jest młodszy ode mnie 3 lata, a ja gustowałam w starszych. Był dla mnie tylko mądrym przyjacielem. Był przy mnie, gdy poznałam mojego rzekomego księcia, był gdy wariowałam z zakochania, był gdy wyłam z bólu i upokorzenia po rozstaniu... Wtedy dla odreagowania, zaprosiłam go na randkę.
Z wyglądu mi się koszmarnie nie podobał, a jednocześnie była między nami taka chemia, która mnie przyciągała nieziemskim magnetyzmem.

Wirtualnie poznaliśmy się w moje urodziny - 28 maja 2008, na pierwszą realną randkę wybraliśmy się w listopadzie 2008 i od razu zaskoczyło.
3 maja 2010 zaręczyliśmy się. 7 maja 2011 chcemy spleść nasze życia zakładając obrączki.

[straszna_dama]

Smużko, jesteś żywym przykładem na to, że prawdziwa miłość zawsze się odnajdzie, pięknie
_________________