Forum ślubne Ślub-Wesele.pl

lauraire · guru Dołączył: 23 Maj 2012 Posty: 8431

Witajcie forumowe ciotki w wątku małego uparciuszka Eryka!

Zacznę od tego , że jestem mamą! Już tak naprawdę i na zawsze i to najszczęśliwszą na świecie, bo mam najwspanialsze idealne dziecko i najukochańszego męża. Teraz jesteśmy w pełnowartościową rodzinką, pełną gębą. Chciałabym, żeby już tak zostało na wieki. zakochany

A wszystko zaczęło się tak... Ja wiecie Erykowi wyjątkowo śpieszyło się na ten świat już od jakiegoś czasu, ale do 11 maja miał nakaz siedzenia w brzuchu, żeby został zakwalifikowany jako dziecko donoszone. Wiedziałam, że będzie grzecznym synkiem i wstrzyma się do tego czasu, ale prawdę mówiąc miałam nadzieję, że wykluje się jeszcze później, tak 17/18 maja lub 26 maja, tak na dzień matki. Jednakże mój syn miał troszkę inny plan... uśmiech

W poniedziałek 12 maja, mąż rano przed pracą, zawiózł mnie do przyjaciółki, która urodziła 8 marca, żeby zobaczyć w końcu tą małą. Zajechaliśmy tam przed 8 rano, mąż zostawił mnie przed szlabanem i pojechał (dobrze, że coś rano nas tknęło i wzięliśmy wszystkie torby do szpitala do jego samochodu). Posiedziałyśmy, zjadłyśmy po ciastku, pogadała na temat ciąży, porodu, dzieci, pobawiłam się z Zosią i nagle czuję, że coś ze mnie się leje boi się

i to siedząc na ich kanapie. Embarassed

Poszłam do łazienki żeby obejrzeć wkładkę, ale już kompletnie zgłupiałam, zawołałam tą moją Olkę żeby się "skonsultować", no i stwierdziłyśmy, że to chyba wody. No to fru, małą w kombinezon i w fotelik, do garażu i do szpitala. To była godzina 11:30. Wink

Droga do szpitala zestresowała mnie jeszcze bardziej niż samo odejście wód, bo moja przyjaciółka kierowcą wyborowym to raczej nie jest, a jeszcze musiała prowadzić wielką krowę w centrum miasta w godzinach szczytu, modliłam się tylko i prosiłam ją żebyśmy dojechały do szpitala w jednym kawałku. język

Matko, same ku*** i ch*** leciały zza kierownicy, aż chciałam dziecku uszy zatkać. Very Happy

Przejechałyśmy nawet przez zamknięty remontowany plac, policja nas puściła od razu i życzyła powodzenia, nawet nie miałam głowy żeby się uśmiechnąć i podziękować, bo czułam jak coś ciągle ze mnie się sączy.
Gdzieś po drodze zadzwoniłam do męża, że jedziemy do szpitala i żeby wyszedł z pracy. W szpitalu był przed nami, nawet nie chcę się domyślać jak to zrobił.

Dotarliśmy do szpitala, szybko mnie zarejestrowali i fru na badania, miałam nadzieję, że to jednak nie wody, albo tylko jakiś większy wyciek, ale jak tylko wdrapałam się na kozetkę i doszło do badania palpacyjnego to siup kolejna porcja wyleciała, rozwarcie w tamtym momencie miałam rozwarcie na 3 palce, jeszcze tylko usg i badanie miednicy i na porodówkę razem z mężem i wszystkimi naszymi tobołkami. Twisted Evil

Dotarliśmy na naszą salę porodową (all inclusive), weszłam na to całe "łóżko" porodowe, zwarta i gotowa i czekałam na jakiś rozwój sytuacji.
No i tak czekaliśmy, czekaliśmy i czekaliśmy...
W międzyczasie poszły zastrzyki w dupsko i kroplówka w żyłę. A tu dalej nic.
Mąż z godziny na godzinę coraz bardziej zszokowany, raczej spodziewał się szybkiej akcji jak w amerykańskim filmie, a tutaj zapowiadało się takie never edning story. Ja też byłam nieco zawiedziona, bo specjalnie mnie nie bolało tak jak sobie to w głowie planowałam, ani nie dokuczało. Nosz, najnudniejszy poród na świecie. Mad

Nagle przypomniało mi się że w zlewie w kuchni zostały dwa brudne kubki i zaczęłam pouczać męża co i jak, że ma nie bałaganić i posprzątać przed tym jak mama i babcia przyjdą do nas realizować moją "listę zadań" z lodówki (od prania firanek i zasłon do pastowania podłóg). Tak, wyobraźcie sobie, że w tamtym momencie to był dla mnie największy problem, tak mnie już nudził ten poród. Potem zaczęłam narzekać, że już nie zjem sobie tego co nakupiliśmy dzień wcześniej. Confused

Położne co jakiś czas przychodziły sprawdzać postępy, tętno dziecka itd. W międzyczasie na porodówkę zdążyła zawitać moja mama, przewertowała cały personel, posiedziała ze dwie godzinki i pojechała do domu. Kolejne ktg, kolejne badanie i słowa położnej "No ładnie zaczyna się coś ruszać, no to dzisiaj chyba urodzimy. Przygotujcie zestaw porodowy". Aż mi serce zadrżało, mężu się zapowietrzył, oko mu się spociło, ależ byliśmy podekscytowani, już niedługo zobaczymy synka. Tiaa....

Zaczęły się regularne, bardziej "bolesne" skurcze, chociaż to też nie był ból taki jak chciałam. No wreszcie!
Położna przyniosła nam radio, poszłam pod prysznic, zaczęłam skakać na piłce, mąż masował mnie, śpiewaliśmy sobie piosenki i co chwila z czegoś się rechotaliśmy, wskoczyłam do wanny. Tak się zrelaksowaliśmy, że z tego wszystkiego skurcze zanikły. Surprised

Ręce mi już opadły, chciałabym zrobić wszystko żeby pomóc naturze, no ale nic, zupełnie nic nie skutkowało. Mąż ciągle mnie pocieszał, mówił, że jestem jego bohaterką i jaka jestem dzielna, że jest ze mnie bardzo dumny i niedługo będziemy tulić synka.

Zapadła już głęboka noc gdy jedna z położnych stwierdziła, że jednak nie zapowiada się na to żeby w najbliższych godzinach coś się wykluło i powinnam się przespać, mój mąż też może jechać do domu się przespać lub zostać ze mną i przekimać się na kanapie lub na takim wielkim grochowym worku/fotelu, tak też zrobił.
Nastał świt, a tu dalej cisza. Od prawie 20 godzin mało co jadłam, w końcu dostałam śniadanie, a potem nawet obiad żebym miała siłę na parcie (domniemane).
24 godziny minęły, kolejna (chyba 3) dawka antybiotyku osłonowo dla maluszka i w końcu zdecydowali się podać oksytocynę. Wtedy uwierzyłam, że teraz to już pójdzie. Rozwarcie doszło do 6/7 cm, zaczęłam mieć skurcze co 5 minut, potem co 3 minuty, o jest nadzieja, aż tu nagle znowu zaczęły powoli zanikać, aż straciły się całkowicie... I załamka. beczący

No to siedzimy i czekamy, położne zaczęły przychodzić bardzo często, ale wiedzieliśmy, że coś już jest nie tak, jak lekarze zaczęli przychodzić jeden po drugim, nawet sam Pan docent (ordynator) osobiście się pojawił. Około godziny 18 (ponad 30 godzin od rozpoczęcia akcji porodowej) przyszła Pani doktor, zbadała mnie i stwierdziła, że nie ma co dłużej czekać i musimy ciąć. smutny

Nie jestem w stanie opisać teraz tego co poczułam w tamtej chwili, ale łzami zalałam się cała, nawet koszula była mokra, widziałam, że mój mąż też otarł łezkę, ale dalej się trzymał, przytulał i wspierał, ciągle powtarzał, że jestem bardzo dzielna i odważna, doskonale wiedział, jak bardzo chciałam urodzić sn i jak bardzo bałam się cc. Sad

Przyszła Pani anestezjolog, zrobiła wywiad, wytłumaczyła mi wszystko, podpisałam papiery i na salę. Trafiłam na świetną ekipę lekarzy wykrzyknik

Wiedziałam, że wszystko będzie ok jak okazało się, że syn głównego anestezjolog też ma na imię ERYK. uśmiech

A ten facet sam w sobie genialny, cały czas mnie zagadywał i dowcipkował, opowiadał mi o kobiecie z brodą, o gender, o teściowych itp. itd.
Z całej operacji nic nie bolało i nic nie czułam oprócz okropnej zgagi. Nagle usłyszałam tylko wielki ryk; łeeee, łeeee, łeeee, no i siur poleciały mi z oczu hektolitry (teraz jak to piszę też kropelka po policzku pociekła), zdążyłam tylko zobaczyć czarną czuprynę i rozdziawioną buzię i zabrali go do osuszenia i opatulenia, ale już po chwili wrócił do mnie na pierś, w zasadzie to na szyję. To była miłość od pierwszego wejrzenia! serce

I tego uczucia nie da się ot tak nazwać i opisać, po prostu nie da, bo w żadnym z języków świata nie wymyślono jeszcze odpowiednich, wystarczająco szczerych i prawdziwych słów, żeby to nazwać wykrzyknik

To było niesamowite, takie piękne i wyjątkowe, jakby walnięcie obuchem, wszystko nagle się zmienia na zawsze i do końca. 1000% szczęścia i spełnienia buja w obłokach

Nic więcej nie potrzeba!

Tak na świat przyszedł Eryk, ciało z mego ciało, krew z krwi, moje drugie (a raczej pierwsze) serce, które teraz mogę dotknąć, przytulić, pocałować. Nasz cud, największe i najwspanialsze dzieło.
Eryk urodził się 13 maja 2014 roku, o godzinie 19.07, ważył równiutko 3000 gramów, miał 54 cm i w każdej minucie dostał 10 pkt Apgar. Jest kochanym, zdrowym, silnym i pięknym dzieckiem.

Gdy wyjechałam już z sali operacyjnej, mój mąż już miał przy sobie małego, jak mnie zobaczył uronił łezkę, pocałował i podziękował mi. ( o matko, teraz jak sobie przypominam to zaś płaczę. głupek

)
Pojechaliśmy na salę, położyli obok mnie Eryczka, przystawili do cycka i tak leżeliśmy grubo ponad 2 godziny. O moich dalszych przeżyciach związanych z porodem i dochodzeniem do siebie nie będę się może rozpisywać, bo po pierwsze nie chce żadnej wystraszyć, a po drugie i tak nie warto, najważniejszy jest końcowy efekt, który właśnie smacznie sobie śpi obok mnie. wesoły

Wspomnę tylko jeszcze, że jak się okazało czuwały nad nami Anioły i dziadek Eryczka (już gdzieś pisałam, że szpital jest pw. Aniołów Stróżów, a mój tata leży na cmenatrzu z 200-300 metrów od szpitala). A dlaczego tak mówię? Otóż okazało się, że moje maleństwo owinęło się pępowiną więc nawet gdyby akcja się rozwinęła i zaczęłabym rodzić siłami natury to mały mógłby się zacieśnić i przydusić, a jako że tętno by spadało i tak skończyłoby się to cesarką, z tym, że taka na cito. Także TAK MIAŁO BYĆ. Nie ma tego złego! uśmiech

Od 18 maja (czyli dokładnie od imienin Eryka) jesteśmy już w domu, cieszymy się sobą, odpoczywamy i oswajamy z nowym-lepszym stanem rzeczywistości. Eryk jest dzieckiem idealnym, wręcz podręcznikowym. Jak na razie ciągle konkurujemy z jego tatusiem o to kto ma go przewinąć, kto ma pobujać, ponosić, dobrze, że tatuś nie ma cycków, chociaż tutaj nie mam rywala. język

I na koniec najświeższe zdjęcie mojego tygodniowego skarba:
edit: tu było zdjęcie