Bunt dwulatka

[aga_w]

Dziewczyny, najważniejsza jest konsekwencja nie tylko ze strony mamy ale wszystkich osób które biorą udział w procesie wychowania młodego człowieka.
U nas w domu zawsze ja byłam złym policjantem- mój małżonek i dziadkowie pozwalali synkowi na niemalże wszystko.Bunt dwulatka zmienił się w bunt trzylatka, potem czterolatka... Teraz mały ma pięć lat i nadal się buntuje.
Nie bagatelizujcie tego okresu w życiu dziecka- ja to zrobiłam a teraz żałuję. Pozwoliłam, aby inni zrobili z mojego dziecka małego huligana i barbarzyńcę. Szkoda tylko, że teraz nie ma chętnych jak trzeba z Malcem jechać do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej...
_________________
Dobra Mama to Mądra Mama

[Lusilla]

Wspólny front jest tak samo ważny jak konsekwencja. Czy dziecko pochodzi z bardziej surowego (nie mówię o stosowaniu kar cielesnych) czy liberalnego domu nie ma aż takiego znaczenia jak konsekwencja i jeden wspólny tor w wychowywaniu.
_________________

[aga_w]

[only_hope]

Moje dziecko wykończy mnie psychicznie i fizycznie.
Wiecznie wszystko jest na nie. Nie chce jeść, nie spać, nie chce iść na podwórko.O wszystko musimy walczyć z Hanką i wrzaskiem. Zaczeła nam robić strasznie na złość. Jeśli widzi że robi coś źle to zaczyna się popisywać na całego. Boję się czasem, że całkowicie wyprowdzi mnie z równowagi ;(
Juz nie mam sił.Usypianie jej wieczorem czasami trwa nawet 2 godz. bo mała robi wszystko żeby tylko nie zasnąć, chociaż wcześniej sama chce iść spać. Uroczo robi wszystkim papa, daje buziaczki i ładuje się do łózeczka, a potem.....zaczyna się piekło. Czasami mam wrażenie że ktoś mi dziecko podmienił...
_________________

[e-nina]

mały buntownik z Hani,u nas było podobnie choć teraz już jest dużo lepiej choć moja córka od urodzenia jest charakterna i pewnie taka zostanie.,Będzie lepiej.Na pewno.
_________________

[Asiulaaa019]

Ooo rety.
No to faktycznie ciężki okres.
U mnie zdecydowanie spokojniej.
Ostatnio wymusza marudzeniem i płaczem.
Jak widzi że to nie pomaga przestaje, ale zdarza się że w złości głową gdzieś przyłoży (a to w szafę, a to w podłogę).
Najbardziej jednak denerwuje mnie jego wołanie (mamam - na jedzenie), leci od lodówki do szafki.
wszystko było by ok gdyby na prawdę chciał coś zjeść.
A on woła, dostaje i nawet nie tknie.
Ktoś by pomyślał że dziecko wiecznie głodne że tak cały czas mamam woła
_________________

[Gosiula]

jak Kuba zachowywał się podobnie tz był już okąpany w łóżeczku po kolacji i czytałam mu bajkę (taki mamy rytuał) i nie słuchał, chciał się bawić, wychodził z łóżeczka to kończyłam czytanie, gasiłam światło, kładłam młodego do łóżeczka i wychodziłam. Wiadomo na początku wychodził i próbował nas zaczepiać ale ja z uporem maniaka wkładałam go z powrotem do łóżeczka i wychodziłam, nie zajeło mu to długo i zrozumiał że takim zachowaniem nic nie zyska i lepiej po prostu posłuchać bajki

only życzę Ci dużo siły i spokoju bo nerwami nic nie zdziałasz
_________________

[pearl.jamka]

Spoko. To NIE mija.

Własnie przerabiam bunt 6-latka. Cholery idzie dostać. Już lepszy jest bunt 2-latka - przynajmniej dziecko nie dyskutuje tak zawzięcie.
U nas działa jedynie żelazna konsekwencja. Po prostu jakiekolwiek odchylenie od obranej drogi powoduje bardzo złe skutki. Także, moje doświadczenie jest takie, że tylko stalowe nerwy i konsekwencja w działaniu może uratować przez domowym armagedonem.

[e-nina]

pearl ty niedobra ale mnie pocieszyłaś,a ja myślałam,że skoro z miesiąca na miesiąc jest lepiej to już gorzej być nie może
_________________

[pearl.jamka]