Strach, obawy, rozmyślenia - ciąża

[Lioness]

[annna]

[ewelajn]

[gabi8_9]

ja przed zajściem w ciążę bałam się czy nam się uda, potem ten strach się troszkę spotęgował jak jak od razu się nie udało. Jak już była w ciązy to oczywiście obawy czy wszystko w porządku , czy dziecię rozwija się prawidłowo , potem przyszedł dla mnie krytyczny moment strach przed porodem ,który był paniczny, dziś mogę powiedzieć że bałam się niepotrzebnie ,dla mnie ból zęba jest gorszy ,od razu dodam że masochistką nie jestem
Teraz jak już mam dziecko to są największe obawy o zdrowie , żeby tylko było zawsze to będzię wszystko dobrze. Pojawia się też we mnie obawa czy będę w stanie wychować moją córcię na dobrego człowieka ,którego nie chciałabym nigdy zawieść.
A wygląd no cóż u mnie doszło do jakiegoś paradoksu , bo mam roztępy, kilogramy też są ,ale jakoś bardziej akceptuje siebie. A kilogramy stracę prędzej czy później
_________________

[lauraire]

[paula_139]

Dziewczyny ale ten strach jest całkiem normalny. Ja będą c w ciąży też miałam kryzys wyglądowy, bo musiałam nosic większe ciuchy, dyszałam bo mi było ciężko, nogi mi puchły. Ale bardziej bałam się o maleństwo, w momencie jak dowiedziałam się że jestem w ciąży strach o mnie, o wygląd i inne tego typu rzeczy zamienił się w strach o maleństwo i o to jak ja odnajdę się w roli mamy. Też myślałam, że jeszcze mam czas, że skoro tyle okazji było żebym zaszła w ciążę i nic to widocznie jeszcze się nie nadaję do roli mamy, (bo to ogromna odpowiedzialnośc już do końca życia) a jak tylko zobaczyłam fasolkę na usg to nie wyobrażałam sobie innego momentu na to. I teraz codziennie całując mojego synka jestem w niebo wzięta, że jest
Zgadzam się też z Laurą jeśli kobieta chce to wróci do formy i tym aż tak bym się nie przejmowała. A strach to chyba nieodłączny kompan wszelkich zmian w życiu zwłaszcza tak poważnych bo oddanie połowy siebie i swojego serca drugiej malutkiej osobie. To deklaracja- Będę się Tobą opiekowac i kochac Cię do końca swoich dni. Zapewnię Ci wszystko co najlepsze i ochronię.
Mi teraz doszedł nowy strach i rozmyślania: Czy będę potrafiła tak samo pokochac drugie dziecko i czy Antek nie będzie czuł się odrzucony bo pojawiłoby się drugie dziecko...
_________________

[ewelajn]

[paula_139]

Wydaje mi się, że skoro planujesz i chcesz posiadac dzieci to instynkt masz tylko na razie uśpiony Co innego jak kobieta w ogóle nie chce posiadac dzieci- wtedy go raczej nie posiada.
_________________

[Kithy]

To teraz ja skoro założyłam ten temat Też ten instynkt u mnie się tli ale nei na tyle... zawsze chciałam mieć 3 dzieciaków i to najlepiej do 30 wiem, że to już nierealne ale chęć rozpoczęcia "produkcji" jest troszkę odległa ale już chyba nie tak bardzo jak wcześniej. Wiadomo największy problem to pójście na swoje. Wiem, że warunki u teściów są takie, że nie dam rady. Z jednej strony myślę, że zaczniemy jak będziemy na swoim a z drugiej myślę, że może jakbym zaszła teraz to wszystko by się przyspieszyło z mieszkaniem. Sprawa pracy mnie nie hamuje, sprawa wyglądu też w ogóle Panikę mam zawszę jak robimy to bez, albo jestem mega sztywna Tak sobie myślę, że to może mieć jakieś głębsze zakorzenienie bo jak np zaczęłam brać tabsy i pierwszy raz robiliśmy to bez to się poryczałam Presji z rodziny też nie ma Także czasem sobie myślę, że chyba wolałabym być w ciąży z wpadki niż takiej planowanej
_________________

[Kasiek86]

Ewelajna, ja również nie czułam takiego pragnienia, nadal nie czuję i abstrakcją jest dla mnie takie "chcenie" jak w przypadku niektórych dziewczyn na forum. Ale wiesz... kocham tego mojego Potwora i nie wyobrażam sobie życia bez niego....
_________________